Najpre, treba reći da je stav „da ne postoji ženska književnost, nego samo književnost koju pišu žene” ignorantski i antifeministički iz više razloga. Za početak, on eksplicitno negira dosadašnja postignuća feminističke misli i prakse.
Na taj način, kroz ispitivanje istorije, roman vrši didaktičku ulogu, skrećući pažnju na kolektivno razočaranje kenijske radničke klase i lumpenproleterijata nakon osvajanja nezavisnosti, kroz njihov susret sa konstantno reprodukovanim kolonijalizmom.
Jedino što im preostaje jeste da se međusobno podupru i pomognu jedni drugima, što se može čitati kao uputstvo za spasavanje sveta Rose Montero. Njena poruka je da solidarnost može spasiti civilizaciju.
Iako kratak po obimu, roman Tuđa kost bogat je različitim nivoima preispitivanja pozicije žena, bilo da u njihovom svetu eksplicitno (kao kod Ruže) ili implicitno (kao kod Dragane) vladaju patrijarhalni odnosi. Intimna (is)povest unuke o ženama koje su obeležile njen život, kao i lično iskustvo odrastanja i ženskog sazrevanja, ispričana je na svež način.
Autorka se dosledno bavi tabuima američkog društva druge polovine dvadesetog veka. […] Često opisivane kao „autobiografske“, priče Lusije Berlin zaista jesu uzorno delo autofikcije, jer je nadgradnja pretpostavljenog autobiografskog predloška u toj meri uspela da čitaocu ili čitateljki zapitanost nad autentičnošću opisanih događaja brzo postaje najmanje zanimljiv sloj priče.
